Informatiebord 2
Naast de schutterij en de carnaval is voetbal een van de bindende elementen in Loil. En in historie van onze voetbalclub zijn er vele memorabele momenten geweest. In onderstaand verhaal houdt Frank Gies een bloemlezing van enkele van deze momenten door de ogen van een oprgoeiende jongen.
60 JAAR S.V. LOIL
Het gelijk van mijn vader
Het was 1956. Ik weet het nog precies. “Ga je straks mee jongen?”, vroeg mijn vader op een zondagmorgen. “Waar naartoe?”, vroeg ik als achtjarig knulletje aan mijn vader. “Naar het weiland van Rasing aan de Rosmulderweg. Ze hebben mij gevraagd of ik mee wil doen met de eerste voetbalwedstrijd van L.S.V., de nieuwe Loilse Sport Vereniging.” Daar wilde ik als klein kereltje maar al te graag bij zijn. Pa pakte een korte broek en een witte blouse uit de kast en propte ze in zijn fietstas.
Pa in het 1e elftal van L.S.V.
Ik sprong voor op de stang van mijn vaders fiets en binnen vijf minuten stonden we in het weiland. Net op tijd om te helpen de koeien uit het weiland te jagen. Koeienvlaaien werden met de bats weggehaald en met zaagmeel trokken we een paar, niet al te rechte, lijnen. Nadat pastoor Spelbrink het ‘veld’ had ingewijd, kon de wedstrijd tegen Concordia Wehl beginnen. Tien doelpunten heb ik die wedstrijd geteld. Negen voor Concordia en helaas maar één voor het L.S.V. van mijn vader.
Voetbal… een prachtsport
Als het aan mijn moeder had gelegen had mijn vader nooit gevoetbald. “Voetballen in Loil, dat wordt toch niets”, zei ze steevast. “Ze hebben het met Hertha en Flora al eens geprobeerd, en dat is ook een fiasco geworden.” Maar mijn vader was het daar absoluut niet mee eens. “Ten eerste is voetballen goed voor je gezondheid”, sprak hij mijn moeder tegen. “Bovendien leer je wat samenwerken is. Je bent samen verantwoordelijk voor het resultaat. En je hoort ook nog eens wat er allemaal in de samenleving speelt. Kortom, voetbal is een prachtsport.” Mijn moeder was overtuigd.
Toen mocht ik het proberen
Vier jaar lang keken we iedere zondag met een aantal knapen eerst tien minuten naar de wedstrijd van onze vaders. Daarna renden we zelf achter een eivormige, lederen knikker aan. Op de dag dat ik twaalf jaar werd, kreeg ik het mooiste cadeau van mijn leven… een paar nieuwe Quick voetbalschoenen. “Zo jongen, nu mag jij het ook gaan proberen”, hoor ik mijn moeder nog zeggen. Ze was na vier jaar dus toch overtuigd geraakt van de prachtige voetbalsport.
Vanaf dat moment was mijn vader degene die langs de lijn stond. Hij was als voetballer gestopt, en leider van een seniorenelftal geworden. In het begin speelden we op een veldje bij Gerritsen aan het eind van de Wehlseweg. Een jaar later, in 1961, verhuisden we naar de huidige locatie. De naam L.S.V. was ondertussen vervangen door V.v. Loil: Voetbalvereniging Loil.
Ook mijn zoon en kleinzoon S.v. Loilenaren
Vanaf die tijd heeft de Loilse voetbalvereniging een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. In 1976 werd V.v. Loil als omnivereniging omgedoopt tot S.v. Loil. In hetzelfde jaar werd mijn zoon geboren en ook hij is lid geworden van de mooie vereniging. In 1984, het jaar dat mijn zoon lid werd, organiseerde S.v. Loil een geweldig Euro-sportringtoernooi, waar maar liefst acht landen aan deelnamen.
2004 was het jaar dat mijn zoon met het eerste elftal kampioen werd van de zesde klasse. Ik zie hem nog op de platte kar door het dorp rijden. Maar nog veel belangrijker: 2004 was ook het jaar dat mijn zoon op 28-jarige leeftijd vader werd van mijn kleinzoon.
Nu is het 2016. Ik ben ik 68 jaar. Het is zestig jaar na de oprichting van S.v. Loil en 56 jaar nadat ik mijn eerste voetbalschoenen van mijn moeder kreeg. Mijn kleinzoon is nu 12, net zo oud als ik was toen ik met voetballen begon. Het verschil is dat hij ondertussen al zeven jaar bij S.v. Loil speelt. Hij weet al lang wat buitenspel of een sliding is. Maar belangrijker nog: hij weet wat saamhorigheid is. En hoe heerlijk het is, om in de gezonde buitenlucht te sporten.
S.v. Loil… veel voor ons gezin betekend
Ik denk steeds vaker aan de argumenten van mijn vader zestig jaar geleden: “Voetbal is gezond. Je leert wat samenwerken is. Je leert verantwoordelijkheid nemen en geven. En door alle sociale bijkomstigheden creëer je voor jezelf een prachtige plek in de samenleving.” Mijn vader had gelijk. Voetbal is een prachtsport. In onze familie speelt S.v. Loil al zestig jaar lang, en voor vier generaties, een belangrijke rol. Ik hoop en wens dat daar nog minstens vier generaties aan toegevoegd zullen worden.
Ik sta nu al zeven jaar langs de zijlijn mijn kleinzoon aan te moedigen en het begint toch weer te kriebelen. Binnenkort zal ik eens vragen of er binnen de ‘VUT-ploeg’ nog een vacature vrij is.
S.v. Loil bedankt.
Een voetballiefhebber
22 oktober 2016
